ट्रकमधून कोण-कोण गेलंय लग्नाला, बाभळीच्या काटेरी फांद्या तोंडावर रपारप बसल्या तरीही कुठल्याही परिस्थितीत केबीन मधील जागा सोडायची नाही. केवढा आनंद असायचा. फिल्टरचे पाणी नसायचे, ना मंगल कार्यालय, ना बुफे, दोन रू आहेर केला असला तरीही माईकवर अनाउंस करायचे. माईकवर मोठ्या आवाजात नाव ऐकून आठवडा भर भारी वाटायचे. भावकीतील सगळे एकत्र येऊन स्वयंपाक बनवत असे.
त्यात स्विट म्हणून गुळाचा शिरा असायचा. बुंदी देणाऱ्याचा तर थाटंच निराळा असायचा. खूप मोठं आणि चांगलं लग्न केलं म्हणायचे. मामा, मावश्या, आत्या तर दोन आठवडाभर अगोदरच यायच्यात. भावकीतल्या बायका घरच्या घरी गहू, तांदूळ, दाळी निवडणे करून घरीच चपात्या लाटायचे. भावकीतले सर्व रूसवेफुगवे काढून संपुर्ण भाव की आणि गाव की लग्नसोहळ्याला कशी उपस्थित राहील यासाठी वर- वधू कडील मंडळींचा कस लागायचा. गुरूबहीण व गुरूभाऊ सख्या बहीणभावासारखेच नाते असायचे. मेकअप साठी स्पेशल कोण नसायचं. साधा रोल टाकलेला कमेरा असायचा. जेवण वाढणारी गावातील मंडळी चिकार असायची. केवढा साधेपणा होता. कुठलाही बडेजाव नसायचा हो किती नॅचरल होतं तेंव्हा, अजूनही आठवतं, किती छान होतं त्यावेळी.......😊🙏
जुन्या आठवणींना उजाळा "गेले ते दिवस उरल्या त्या आठवणी..!"
संकलन
नरेंद्र काळे, नेवासा
